Bubbi drullusokkur fer sennilega í skólaljóðin þegar upp er staðið eins og allir hinir aumingjarnir

Fátt fer meira fyrir brjóstið á mér en þegar veist er að fólki sem ég veit svo innilega að talar frá hjartanu. Burt séð frá því hvort það hefur grætt eða tapað á hinu eða þessu.

Einhverra hluta vegna hefur til að mynda Bubbi Morthens verið dregin inn í þá umræðu.

Af öllum mönnum, Bubbi Morthens.

Hann hefur verið  dregin inn í hana sem einhver svikari og plottari sem hefur þegar upp er staðið einungis verið að hugsa um sinn eigin hag og ekkert annað. Með öðrum orðum talinn ómarktækur drullusokkur.

Er það eitthvað nýtt að Bubbi tali máli þeirra sem minna meiga sín í þjóðfélaginu? Nei, hann hefur gert það frá fyrstu tíð. Átti hann að hætta því þegar hann efnaðist? Átti hann að fela það að hann hefði efnast og nú tapað stórum fjármunum? Mín skoðun er nei. 

Bubbi kemur hreint fram, alltaf. Hann má einnig skipta um skoðun og það gerir hann og hefur gert ófeiminn alla tíð. Engin tónlistarmaður hefur lagt jafn mikið af mörkum og Bubbi að tala máli þeirra sem minna mega sín í þjóðfélaginu og virðum það við hann.

Hversu mikið eða lítið hann hefur grætt, það er aukaatriði. Hann má tjá sig eins og allir aðrir um ástandið og jafnvel meir en margur annar.

Slík umræða sem beint hefur verið gegn Bubba undanfarið er smáborgaraháttur.

Reynum að fíla þessa kalla á meðan þeir eru á lífi, ekki bara í skólaljóðunum hundrað árum síðar.

Það kallast að njóta líðandi stundar.

Góðir tímar slæmir tímar

Afhverju notar Framsóknarflokkurinn slíkar aðferðir?

Það var athyglisvert að hlusta á þetta viðtal við Össur Skarphéðinsson iðnaðarráðherra á Mbl. Þar gagnrýnir hann harkalega Guðna Ágústsson formann Framsóknarflokksins og sagði hann eiga að skammast sín fyrir að reyna að notfæra sér þetta ástand.

Það er furðulegur skrambi hvað framsóknarmenn falla oft í þá gryfju að notfæra sér slæma eða góða umræðu til að hlaða á sig fjöðrum, fjöðrum sem þeir eiga jafnvel engan rétt á að eigna sér.

Það er ekkert athugavert við það að skipta um skoðun og það hefur Össur sjálfur margoft gert. Hann hefur nokkrum sinnum þurft að éta hatt sinn í þeim efnum.

Verri er þessi dæmigerða plottpólitík bakvið tjöldin þar sem menn segja eitt en gera annað og láta sem þeir komi algerlega af fjöllum og eigi engan þátt í þeirri stöðu sem komin er upp. Ætla að reyna að notfæra sér ástandið og koma fram sem einhverskonar frelsarar.

Ég þekki þetta m.a. úr sveitarstjórnarmálunum hér í Mosfellsbæ.

Ég má til með að bæta því við að það er athyglisvert hvað Össur virðist nota hvert tækifæri til að hlaða þingmenn VG lofi fyrir störf sín. Össur er ágætur og skemmtilegur en hann er ekki með umhverfistagl, það er nokkuð víst.

Verndum hagsmuni almennings

Esjan

Undanfarið hef ég tekið nokkrar myndir af Esjunni og sett m.a. hérna á bloggið mitt. Það er ekkert sérlega létt yfir henni núna blessaðri.

Esjan klukkan 9:10 þann 6. október 2008

Þorramatur

Ég sá þessa mögnuðu myndaseríu á youtube af hvíta hákarlinum. Auðvitað var það Davíð gamli og hans menn sem tóku þetta og sýndu í þætti sínum.

Hver man ekki eftir mögnuðum dýralífsmyndum og þáttum David Attenboro sem sýndir voru um árabil í sjónvarpinu?

Lunkinn bardagamaður og sannur meistari

Nokkrum sinnum hef ég skrifað um Muhammad Ali og dálæti mitt á honum, ekki einungis sem stórkostlegum íþróttamanni, heldur einnig, hreint og beint listamanni og mannvini. Boxið er ekkert öðruvísi en aðrar íþróttir, það getur verið fallegt og ljótt.

Bardagar Ali, voru undantekningalaust fallegir og magnaðir. Enda er hann þekktasti boxari allra tíma. Muhammad Ali mátti þola látlausa gagnrýni, ekki einungis sem boxari heldur einnig sem manneskja, lengi framan af. Oftar en ekki var hann talinn vitlaus gasprari, en raunin var, að hann var oftast nokkrum númerum of stór fyrir flesta sýna andstæðinga, alla tíð. Það kom oftast í ljós á endanum. Í hringnum sjálfum. 

Í einum af hans frægustu bardögum, þessum sem fylgir þessari færslu hér, við Joe Formann sýndi hann í eitt skipti fyrir öll, að í boxinu, rétt eins og flestum öðrum íþróttum þarf hausinn einnig að vera í lagi. Kænska hans og herbragð að leyfa andstæðingnum að berja á sér linnulítið án mótsvars varð á endanum vendipunktur í einum af hans glæstasta og stærsta sigri.

Rothögg hans kom á endanum, þaul hugsað, allt frá upphafi. 

Hann lokkaði rebbann upp úr greni sínu með sojakjöti. Hann vissi að það væri nóg, hið innra eðli og grimmd rebbans verður honum nefnilega oft að falli. 

Þeir sem kunna engin mörk og virða engar reglur í boxi eða einfaldlega hverju sem er, eru teknir úr leik.

Þeir sem geta ekki barist heiðarlega, fá ekki að taka þátt.

Þeir eru gerðir útlægir.

http://www.youtube.com/watch?v=Kf64ZCYVcEI

Lítil saga um Gildruna og Sigstein gamla á Blikastöðum

Árið 1991 hringdi ég í Sigstein Pálsson bónda á Blikastöðum og óskaði eftir fundi með honum. Hann spurði mig hvert erindið væri, ég sagði honum að það væri áhugi minn og félaga minna í hljómsveitinni Gildrunni, að fá hjá honum leigða aðstöðu fyrir hljómsveitina í gamla fjósinu.

Sigsteinn tók erindi mínu vel og bað mig að hitta sig á heimili sínu. Þangað fór ég nokkrum dögum síðar og voru allar móttökur einhvernvegin svo virðulegar og vinalegar. Helga Magnúsdóttir eiginkona Sigsteins var búin að leggja bakkelsi á borð og nú var ekkert að vanbúnaði að fundurinn hæfist.

Helga heitin og pabbi minn störfuðu heilmikið saman í bæjarmálum Mosfellssveitar á sínum tíma og man ég oft eftir því sem barn og unglingur að hafa heyrt pabba tala um þeirra góða samstarf. Þarna hitti ég þessa konu og Sigstein í fyrsta skipti sem fullorðin maður og þarna var tekið á móti mér sem fullorðnum manni.

Eftir að hafa gætt mér á dýrindis bakkelsi sagði ég Sigsteini að við félagar í Gildrunni hefðum haft augastað á húsnæði í gamla fjósinu á Blikastöðum. Sigsteinn tók vel í erindið en sagði mér að koma síðar í vikunni og skoða aðstæður betur. Ég gerði það og leyst vel á, reyndar var frekar kalt inni í húsnæðinu en ég hugsaði með mér að það væri auðvelt að bjarga því með rafmagnsofni.

Sigsteinn þegar hann fagnaði aldarafmæli sínu í Hlégarði árið 2005 ásamt fjölda góðra gesta.

Að lokinni þessari skoðunarferð spurði Sigsteinn mig hvort ég væri ákveðinn að taka þetta pláss og ég svaraði rakleiðis að það væri engin spurning. Hann spurði mig þá hvort við réðum við húsaleiguna sem hann setti upp og ég sagði að það væri lítið mál, enda var hún sanngjörn í meiralagi.

Sigsteinn sagðist tilbúinn að leigja okkur plássið og sagðist myndu hringja í mig þegar hann gæti afhent það. Rúmlega mánuði síðar hringdi Sigsteinn í mig og bað mig um að koma á Blikastaði, nú væri hann tilbúinn að afhenda okkur húsnæðið til leigu. Ég fór með gamla manninum til að skoða plássið sem ég hafði gert mánuði áður og verið alsæll með þá.

Ég gersamlega missti andlitið á þessum tímapunkti. Hann var búinn að láta leggja og steypa nýtt gólf, leggja nýtt rafmagn og hita og skipta um gler og glugga og útihurð. Að þessari skoðunarferð lokinni rétti hann mér lykilinn af þessu 360 fermetra húsnæði og óskaði eftir að greiðslan fyrir leiguna yrði lögð inn á reikning hans mánaðarlega og með þeim orðum kvaddi hann mig.

Ég hringdi í strákana og sagði þeim að koma að skoða nýja æfingarhúsnæði okkar, þeir komu um hæl og misstu eins og allir aðrir sem síðar áttu eftir að sjá aðstöðu okkar málið um stund. Þetta var flottasta og stærsta æfingahúsnæði sem nokkur hljómsveit gat hugsað sér. Það var ekki óalgengt að hljómsveitir bæðu okkur um að fá að æfa hjá okkur ef eitthvað sérstakt stóð til og oftast reyndum við að verða við þeirri bón.

Gömlu félagarnir úr Pelican á æfingu á Blikastöðum. Frá vinstri: Björgvin Gíslason, Pétur Kristjánsson, Jón Ólafsson, Sigurður Reynisson og Sigurgeir Sigmundsson.

Hljómsveitirnar saman komnar á Blikastöðum.

Á Blikastöðum átti Gildran fjögur góð ár og samdi þar m.a. sína vinsælustu plötu. Seinna fékk bróðir minn Björgvin húsnæði við hlið okkur fyrir orgelverkstæði sitt og tók svo við okkar húsnæði einnig fyrir starfsemi sína þegar við fórum þaðan.

Í minningu minni eru Blikastaðir mér einstakur staður, þar eignaðist ég einn af mínum bestu vinum, Helga Pálsson, þegar við unnum saman við að byggja sumarbústaði, þar átti Gildran góð ár og þar vann ég um tíma við orgelsmíði hjá Bögga bróðir.

Á dögunum var haldið jafnréttisþing í Mosfellsbæ sem ég skrifaði um á bloggsíðu minni nýlega. Þingið var haldið á afmælisdegi Helgu Magnúsdóttur frá Blikastöðum og verður nú um ókomna framtíð gert á þeim degi. Helga lést árið 1999.

Sigsteinn Pálsson býr nú í hárri elli á dvalarheimili aldraðra í Mosfellsbæ. Sigsteinn er elsti núlifandi karlmaður á Íslandi fæddur 16. febrúar 1905 og er því 103 ára.

Þá var hann oftast númer eitt

Í gamla daga þegar ég var áskrifandi og keypti nánast öll tímarit um trommur og trommuleik, þá var trommuleikarinn sem sést í þessu myndbandi, með þessari færslu, nánast alltaf talinn og kosinn sá besti.

Þeir eru enn að þessir snillingar í Kanadísku rokkhljómsveitinni Rush. Trommuleikarinn Neil Peart, gítarleikarinn, Alex Lifeson og bassaleikarinn og söngvarinn Geddy Lee. Þeirra fyrsta hljómplata sem hét Rush kom út árið 1974. Nú eru hljómplöturnar þeirra orðnar 32. Í gamla daga átti ég þær allar sem þá voru komnar út á vínil. Það er liðin tíð, svo gaf ég líka allt vínilplötusafnið mitt.

Hljómsveitin er fyrir margar sakir stórmerkileg. Samstarfið orðið langt og gott og engar mannabreytingar, magnaðir textar, flestir eftir trommarann og einstakur hljóðfæraleikur þeirra allra.

Endilega gefið ykkur tíma til að hlusta þar til trommusólóið hefst.