Glóðaraugað

Einu sinni þegar við félagarnir í Gildrunni vorum að spila á Ísafirði ákvað ég að gera smá grín sem endaði með ósköpum. Um þetta leyti voru fegurðarsamkeppnir um allt land og talsverð umræða um þær. Ég ákvað á miðjum tólnleikum án þess að strákarnir hefðu hugmynd um að segja í míkrafóninn að nú væri komið að fegurðarsamkeppni kvöldsins. Ég man alltaf undrunarsvipinn á strákunum sem botnuðu náttúrulega ekki neitt í neinu. Ég sagði að Helgi rótari og benti á hann út í sal, væri nú búinn að velja þær sem komust í úrslit og á topp tíu. Ég stóð upp frá trommusettinu og gekk fram á sviðið og kallaði stelpurnar upp sem Helgi átti að hafa valið eina af annarri. Ég sagði og benti bara eitthvað út í sal, þú þarna í græna jakkanum, þú þarna í rauða kjólnum, þú þarna með svörtu húfuna og svo framvegis, þangað til tíu stelpur voru komnar upp á svið. Þá var komið að því að krýna fegurðardrottningu Vestfjarða sem var stúlkan með sólgleraugun. Ég bað hana vinsamlegast að taka af sér gleraugun sem hún ætlaði seint að fást til en á endanum gerði hún það. Þá kom í ljós það stærsta glóðarauga sem við félagarnir höfum séð. Það myndaðist fljótlega talsverður urgur á staðnum sem átti bara eftir að aukast með kvöldinu og endaði allt með ósköpum. Helgi rótari alsaklaus hvarf inn í búningsherbergi og sást ekki meir. Eftir ballið var okkur tilkynnt af starfsmönnum og dyravörðum að ástæða óánægjunnar hefði verið sú að hin raunverulega ungfrú Vestfirðir sem hafði verið kosin og það helgina áður með miklum yfirburðum komst ekki einu sinni á topp tíu listann hjá Helga. Vinur minn, Helgi, var ekki par hrifinn af þessari uppákomu og hafði oft orð á henni. Göngum hægt um gleðinnar dyr um páskana og njótum komandi helgar.