Þegar ég vann hjá Hafskip

Árið 1980 var ég starfsmaður hjá Hafskip, þá 16 ára gamall. Ég var á kajanum og starf mitt var að mestu fólgið í því að afferma og ferma fraktskipin. Mér er þessi tími sérstaklega minnisstæður fyrir margar sakir. Ég vann með Megasi og Hjalta Úrsus, báðir einstakir menn, góðir og skemmtilegir.

Þegar við tæmdum gáma með áfengi og tóbaki sá Megas m.a. um að allt færi rétt fram svo ekki yrðu óvænt afföll á góssinu öllu. Það var nefnilega nokkuð algengt að slíkt gerðist þegar gámar með slíkum varningi voru tæmdir. Ein og ein flaska átti það til að hverfa og einnig tóbakskarton af öllu tagi. Það gerðist ekki þegar Megas stóð vaktina, þá voru örryggiskröfur miklar.

Öryggiskröfur voru hins vegar ekki miklar þegar við kajastrákarnir vorum látnir hanga í krókum krananna á milli gáma til að spara tíma við að hengja á þá eða losa. Þegar ég hugsa um það í dag, þegar okkur var sveiflað í margra metra hæð fram og til baka allan liðlangan daginn fæ ég bókstaflega hroll. Þvílíkt brjálæði. 

Annað er mér einnig og ekki síst minnisstætt frá þessum tíma. Einu sinni vorum við strákarnir í kaffitíma í gömlu Wolksvagen Rúgbrauði að gæða okkur á nestinu okkar og hlustuðum einu sinni sem oftar á fréttirnar. Þá kom frétt í útvarpinu sem gerði það að verkum að á okkur sló þögn sem var engu lík og engin okkar gleymir nokkru sinni.

Fréttamaðurinn sagði, "Í nótt var Bítillinn John Lennon myrtur, hann var skotinn fyrir utan heimi sitt í Bandaríkjunum". 

Síðan eru liðin rúm 28 ár. Já, hann líður tíminn.

Athugasemdir

[Svanur Gísli Þorkelsson, 4.9.2008 kl. 20:34]

Takk fyrir minningarnar. Bráðskemmtilegt.

[steinimagg, 4.9.2008 kl. 21:46]

Eitt er alveg furðulegt, þegar minnst er á Hafskip þá dettur mér alltaf legbor í hug, ekki veit ég af hverju.

[Kristján Kristjánsson, 4.9.2008 kl. 22:15]

Já ég gleymi aldrei þeirri stund þegar fréttir um John Lennon bárust. Ég var að vinna í byggingarvinnu uppá þaki þegar smiður kallaði úr næsta húsi "John Lennon var skotinn". Maður varð einhvernveginn dofinn og fannst heimurinn breytast dálítið þegar svona hlutir gátu gerst.

[Jens Guð, 5.9.2008 kl. 01:57]

  Ég var að vinna á auglýsingastofunni Gylmi þegar Lennon var myrtur.  Einn vinnufélagi minn,  enskur náungi,  hringdi sig inn veikan um morguninn.  Honum var svo brugðið við þessa frétt að hann treysti sér ekki til að mæta í vinnuna.

  Mér þótti þetta frekar mikil viðkvæmni.  Það voru eftir nógu margir Bítlar þó einn væri drepinn.  Um kvöldið hringdi ég í bróðir minn og sagði honum glottandi frá þessum viðkvæma breska vinnufélaga mínum.  Bróðir minn svaraði:  "Ég hringdi mig líka inn veikan.  Ég er búinn að vera í svo miklu sjokki í dag að ég hefði ekkert getað unnið."

[Steinunn Helga Sigurðardóttir, 6.9.2008 kl. 14:17]

ég man líka eftir þeim degi. ég bjó á hornafirði og sat á loftskeytastöðinni með þáverandi manninum mínum. mér brá mikið. svona stundir man maður. í því augnabliki sem ég las bloggið þitt og komment sem skrifuðu um sinn stað og stund á þessu augnabliki sá ég ákveðna fegurð í því augnabliki sem allir heyrðu um atburðinn.

kærleikur til þín kalli minn

steina

[viðar (IP-tala skráð) 6.9.2008 kl. 21:17]

Blessaður Karl. þegar ég frétti þennann hörmungaratburð þá var ég að leggja að bryggju í Grimsby á Gunnari SU 129.Dallurinn smekkaður af úrvals þorski og fleira gúmmelaði úr sjónum. Og mér er það sérlega minnistætt er vaktmaðurinn kom um borð, heljar rumur og búinn að lifa tvær heimstyrjaldir hið minsta og þottþétt  3jú þorskastríð. Kappinn var hágrátandi og ekki mönnum sinnandi og það var ekki fyrren eftir 2kassa af öli og  slatta af gini að kappinn gat sagt okkur hvers vegna hann var svo sorry. En í Grimsby náði ég í síðasta eintakið af Double Fantasy sem eftir var á markaðnum um þær mundir. Lifi Lennon!

[Steinn Skaptason (IP-tala skráð) 8.9.2008 kl. 01:12]

Ég man að ég var að borða kvöldmatinn heima, mér brá aðeins, en stóð alveg á sama um þennann atburð og þetta snerti mig ekki neitt, en komst að því hvað heimurinn var vondur.

Lög af Dobule Fantasy voru leikin í útvarpinu endalaust og það var orðið algjörlega óþolandi eftir að hafa heyrt ákveðið lag milljón sinnum, ekki gat maður heldur slökkt á útvarpinu á vinnustað, þar sem ég vann. Þetta fældi mann frá því að pæla í Lennon eftir þetta og hef ekki löngun til enn þann dag í dag til að hlusta á Lennon í sóló, þrátt fyrir sumt gott sem hann gerði  í gamla daga. Hafði ég þó hlustað nokkuð á Lennon fyrir fráfall sitt, aðallega fyrir 1980.

Ég huggaði mig þó við það á þessum árum að hafa mína uppáhalds bítla þá George Harrisson og Ringo Starr ennþá til staðar og ofar moldu. Samt á ég í dag allt með Bítlunum og kann ágætlega að meta. Það er hinsvegar allt annað mál og önnur deild.

Hinsvegar tók ég fráfall George Harrisson dálítið nærri mér og sakna hans stundum þegar ég hugsa til hans. Ringó Starr er mér allt og er mjög dýrmætur gimsteinn.  Mikið vildi ég þekkja þann öðling. Hinsvegar myndi ég ekki fara á tónleika með Paul Mc Cartney þótt mér væri boðið. Samt var hann ágætis uppfylling í Bítlunum í gamla daga. Ó, já sitt sýnist hverjum.

Alltaf spyr ég mig og aðra, hvenær verður efni með Gildunni endurútgefið, en fátt og jafnvel ekkert um svör, kannski ekki hægt að svara því, eða að ljúfmennið Kalli vill ekki svara mér því. Verð víst að sætta mig við það. Svo er spurningin er eitthvað leyndarmál í gangi, gæti allt í einu birst diskur eða diskar með Gildrunni í hillum plötuverslanna einhvern daginn ?, kemur í ljós, eins og ekki.

Með annars bestu kveðju, Steinn.

[Karl Tómasson, 8.9.2008 kl. 20:55]

Takk fyrir komuna kæru vinir og skemmtilega lesningu frá ykkar minningum.

Bestu kveðjur frá Kalla Tomm úr Mosó.