Kvæði um hund

Það var eitt sinn hundur, horaður, ljótur

og húsbóndalaus að flækjast í borginni,

svo aumur og vesæll og enginn, sem þekkt’ hann,

og ekkert, sem veitt’ honum huggun í sorginni.

Svo dó hann úr sulti seinni part vetrar,

það var sjálfsagt réttmætt og skynsamlegt af ’honum,

fyrst heimurinn smáð’ hann. - Og hafandi glatað

þeim húsbónda, sem að forsjónin gaf ’honum.

Sú þraut var að sjálfsögðu þung fyrir hundinn,

en þetta var sjálfskaparvíti hjá ’honum,

er hann ákvað einn laugardag síðla sumars

að svíkja sinn herra og strjúka frá ’honum.

Ég ætl’ ekki að dæma né áfellast hundinn,

þeir eru svo margir, sem ginu við flugunni,

og lögðust í flæking og hæddu sinn herra,

uns heimurinn lokaði síðustu smugunni.

 

Steinn Steinarr.

Athugasemdir

[steinimagg, 1.10.2007 kl. 17:00]

Já þú kemur stannslaust á óvart, nú er það kveðskapurinn sem kemur manni í gott skap, þetta ljóð minnti mig strax á gamla góða daga þegar ort var um að leggjast á bæn og treista á trúna og hika ekki.

 Kertaljós til þín HM

[Egill Harðar (IP-tala skráð) 1.10.2007 kl. 22:15]

Ég hélt fyrst að þetta væri óður til hundsins sem hrellt hefur Skagamenn undanfarið

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 2.10.2007 kl. 11:38]

Takk fyrir þetta frábæra ljóð.

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 2.10.2007 kl. 17:57]