Nýr vinur

Þessi heimsótti mig fyrir nokkru síðan.

Ég tók fyrir nokkru upp á því að henda út um eldhúsgluggann hjá mér einum og einum matarbita fyrir mýsnar og fuglana. Viti menn, heilu kjötstykkin og eplin voru farin að hverfa nokkuð fljótlega. Það vakti lengi vel athygli mína hversu drjúgir fuglarnir eða mýsnar voru og fór ég því að auka skammtinn allverulega. Viti menn alltaf hvarf það jafnharðan.

Auðvitað komst ég síðar að því að þetta var Krummi sem nældi sér í alla bitana, hann fór bara svo hægt í sakirnar lengi vel.

Í dag smellir hann sér niður beint fyrir framan gluggann og kveður ævinlega með vinalegu krunki, svona rétt til að þakka fyrir sig og láta mig vita af því að hann sé búinn að klára skammtinn.