Ekkert pláss fyrir persónulega muni

Fyrir nokkrum mánuðum síðan var elskulegur tengdafaðir minn orðin það lasburða að hann þurfti að fara á hjúkrunarheimili. Það voru þung skref að fara með hann frá heimili sínu, fullkomlega andlega hressan og meðvitaðan um nýja heimilið frá eldhressri eiginkonu og kveðja hann nokkru síðar í litlu herbergi sem hann deilir nú með öðrum gömlum og góðum manni. Ekki var það auðveldara fyrir tengdamömmu.

Ekkert pláss fyrir persónulega muni, ekkert skrifborð, ekkert einkalíf. Mann sem hefur eins og hundruðir annarra einstaklinga í sömu sporum skilað sínu starfi, nánast án þess að dagur félli úr vinnu fyrir samfélagið okkar. Manneskju sem hefur aldrei farið fram á neitt, eingöngu skilað sínu og það ríflega.

Það er óþolandi að við skulum ekki hafa gert betur fyrir eldriborgara okkar samfélags í svokölluðu góðæri. Fátt stefnir í að breyting verði á, nú á næstu árum, allt vegna gengdarlausrar græðgi fólks sem hefur hagnast á innantómum viðskiptum, plotti og svikum.

Vonandi munum við nota næstu, svokölluð góðæri, sem vonandi eiga eftir að koma, til að hlúa að þeim sem í raun unnu til þeirra.

Óli tengdó komin með Bítlahár.