Kjuðinn

Ég hafði svolítið gaman að því að lesa pistil Ásgeirs Jónssonar í Mosfellingi í gær. Hann fór um víðan völl eins og vanalega í skemmtilegum pistlum sínum. Þar nefndi hann m.a. gamla Kjuðann og sagði hann hafi verið miðstöð bæjarins. Kjuðinn var knattborðsstofa sem ég stofnsetti og rak á árunum 1995 - 1998 eða allt þar til við bræður og konur okkar stofnuðum og opnuðum Álafoss föt bezt.

Kjuðinn var sérlega vinsæll staður og þar blómstraði öflugt félagslíf fólks á öllum aldri. Þetta er mér algerlega ógleymanlegur tími, það ríkti einhver óútskýranleg stemning á Kjuðanum og jákvætt andrúmsloft. Margir gamlir Kjuðamenn hafa oft haft þetta á orði við mig. 

Steini bróðir tekur fyrsta stuðið á Kjuðanum

Það sem meira er og komst í sögubækurnar frá þessum árum er að frá Kjuðanum komu tveir Íslandsmeistarar unglinga í snóker. Það voru þeir, Loftur Þór Þórunnarson og Hilmar Gunnarsson. Það var mikið taugastríð hjá mér þegar þeir félagar léku úrslitaleikina sína á Íslandsmótinu sem haldið var í Reykjavík í bæði skiptin. Mikið var ég stoltur af þeim þegar þeir lönduðu Íslandsmeistaratitlinum. Þetta afrek þeirra vakti einnig talsverða athygli að tvö ár í röð kæmu svo öflugir snókerspilarar úr Mosfellsbænum.

Eins var gaman þegar þeir Kristján Helgason og Jóhannes kepptu á Álftarósmótinu sem sjónvarpað var beint frá á Kjuðanum. Síðar kom Kristján í opinbera heimsókn á Kjuðann sem auglýst var vandlega þar sem hann sýndi áhugasömum snókerspilurum í Mosfellsbæ snilli sína. Þá gerði Kristján sér lítið fyrir og breikaði 147 á troðfullum Kjuðanum en 147 er hæsta skor sem mögulegt er að ná í Snóker. Hver sá sem varð vitni af þessu afreki Kristjáns held ég að gleymi því aldrei. 

 

Pabbi og Óli tengdó á opnunarkvöldinu