Ferðalok - Tvær stjörnur, eða hvað?

 Ferðalok ( Jónas Hallgrímsson)

Ástarstjörnu

yfir Hraundranga

skýla næturský.

Hló hún á himni,

hryggur þráir

sveinn í djúpum dali.

 

Veit ég, hvar von öll

og veröld mín

glædd er guðs loga.

Hlekki brýt ég hugar

og heilum mér

fleygi faðm þinn í.

 

Sökkvi eg mér og sé ég

í sálu þér

og lífi þínu lifi.

Andartak sérhvert,

sem ann þér guð,

finn ég í heitu hjarta.

 

Tíndum við á fjalli,

tvö vorum saman,

blóm í hárri hlíð.

Knýtti ég kerfi

og í kjöltu þér

lagði ljúfar gjafir.

 

Hlóðstu mér að höfði

hringum ilmandi

bjartra blágrasa,

einn af öðrum,

og að öllu dáðist,

og greipst þá aftur af.

 

Hlógum við á heiði,

himinn glaðnaði

fagur á fjalla brún.

Alls yndi

þótti mér ekki vera

utan voru lífi lifa.

 

Grétu þá í lautu

góðir blómálfar,

skilnað okkarn skildu.

Dögg það við hugðum,

og dropa kalda

kysstum úr krossgrasi.

 

Hélt eg þér á hesti

í hörðum straumi,

og fann til fullnustu,

blómknapp þann gæti

eg borið og varið

öll yfir æviskeið.

 

Greiddi eg þér lokka

við Galtará

vel og vandlega.

Brosa blómvarir,

blika sjónstjörnur,

roðnar heitur hlýr.

 

Fjær er nú fagurri

fylgd þinni

sveinn í djúpum dali.

Ástarstjarna

yfir Hraundranga

skín á bak við ský.

 

Háa skilur hnetti

himingeimur,

blað skilur bakka og egg.

En anda, sem unnast,

fær aldregi

eilífð að skilið.

 

Tvær stjörnur (Megas)

Tíminn flýgur áfram og hann teymir mig á eftir sér
en ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert hann fer
en ég vona bara að hann hugsi svolítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.

Ég gaf þér forðum keðju úr gulli um hálsinn þinn
svo gleymdir þú mér ekki í dagsins amstri nokkurt sinn
í augunum þínum svörtu horfði ég á sjálfan mig um hríð
og ég vonaði að ég fengi bara að vera þar alla tíð.

Það er margt sem angrar, en ekki er það þó biðin
því ég sé það fyrst á rykinu hve langur tími er liðinn
og ég skrifa þar eitthvað, með fingrinum, sem skiptir öllu máli
því að nóttin mín er dimm og ein, og dagurinn á báli.

Já, og andlitið þitt málað, hve ég man það alltaf skýrt
augnlínur og bleikar varir, brosið svo hýrt
jú, ég veit vel að ókeypis er allt það sem er best,
en svo þarf ég að greiða dýru verði það sem er verst.

Ég sakna þín í birtingu að hafa þig ekki við hlið mér
og ég sakna þín á daginn, þegar sólin brosir við mér
og ég sakna þín á kvöldin þegar dimman dettur á
en ég sakna þín mest á nóttunni, þegar svipirnir fara á stjá.

Svo lít ég upp og sé við erum saman þarna tvær
stjörnur á blárri festingunni sem færast nær og nær
ég man þig þegar augu mín eru opin hverja stund
en þegar ég nú legg þau aftur fer ég á þinn fund

Að njóta sólar og sumars er gott með fallegri tónlist

 

 Hvíta Birna í sumarskapi fyrir sex árum.

Birna í sumarskapi með Ragnheiði vinkonu sinni í júní 2008