Ef veggirnir fengju mál

Það er alltaf jafn gaman að glugga í bráðskemmtilega og fróðlega bók Bjarka Bjarnasonar og Magnúsar Guðmundssonar um sögu Mosfellsbæjar. Þetta er að sjálfsögðu skyldu eign allra Mosfellinga og alveg tilvalin að hafa alltaf við hendina og grípa í þegar svo ber undir.

Á 6. áratugnum var Hlégarður eitt stærsta samkomuhús á Stór- Reykjavíkursvæðinu og því þétt bókað, til dæmis fyrir átthagafélög og árshátíðir. Svonefnd Hlégarðsböll voru einnig geysivinsæl á 7. áratugnum og voru þá sætaferðir úr Reykjavík. Hlégarður var stækkaður með viðbyggingu á 9. áratugnum og síðan hefur Vignir Kristjánsson veitingamaður séð um rekstur hússins.

Í Hlégarði hafa frá fyrstu tíð verið haldin alls kyns mannamót: leiksýningar og leikfimisæfingar, kosningafundir og kökubasarar, tónleikar og tombólur, bíósýningar og böll. Húsið hefur ævinlega endurspeglað mannlífið í héraðinu og ef veggir salarins fengju mál gætu þeir greint frá mörgum gullkornum, sem þar hafa fallið, endurómað hlátrasköll og hátíðarræður og kallað fram kaffiilm og kökulykt. Tilvitnun líkur.

Já, það eru margar ógleymanlegar stundir úr Hlégarði. Samkomur af öllu tagi eins og tilheyrir alvöru félagsheimilum. Hlégarður er sérstaklega fallegt hús og með smávægilegri hressingu og endurbótum verður það að nýju glæsilegt. Sannkölluð bæjarprýði.

Mér eru minnisstæð böllin í Hlégarði sem haldin voru reglulega og stærstu hljómsveitir landsins kepptust við að fá að halda þar dansleik. Þá gekk Hlégarður undir nafninu Fégarður hjá tónlistarmönnunum því þeir fóru ekki tómhentir þaðan, að því gátu þeir gengið vísu. Mér eru böllin ekki minnisstæð vegna þess að ég hafi verið á þeim, ég var of ungur til þess þá, heldur var það flöskutínslan utandyra að morgni eftir ball. Það var eins og að komast í gullnámu og svo var farið beint upp í sjoppu og keypt nammi fyrir allan ágóðann.

Galdurinn fólst í því að vera nógu snemma á ferðinni, því það voru oft margir mættir í flöskutínslu strax að morgni. Stundum kom það fyrir ef maður var of snemma á ferðinni að þeir alhörðustu voru ekki farnir heim og sátu jafnvel en að sumbli. Stundum var maður hræddur við svoleiðis kappa og snéri aftur heim, eða fylgdist með  úr fjarlægð  hvenær þeir færu og sætti færis að hirða upp eftir þá allar flöskurnar.

Þetta var í denn.