Snillingur

Þvílík unun hefur það verið í gegnum árin að hlusta á trommuleik Guðmundar Steingrímssonar. Ég gleymi seint þegar ég fór einu sinni sem oftar ásamt vini mínum og félaga úr Gildrunni, Þórhalli Árnasyni, í Djúpið að hlusta á djass. Mikið var það skemmtilegur staður. Þá voru þeir félagar Guðmundur Steingríms, Guðmundur heitinn Ingólfsson, Björn Thoroddsen og Gunnar Hrafnsson að leika.

Við sátum í fremstu sætum, nánar tiltekið algjörlega uppvið tónlistarmennina. Stemmningin var kúltiveruð, lýsing dauf og allir að hlusta. Með öðrum orðum allt eins og það átti að vera á alvöru jasstónleikum. Í miðju einna laganna ákvað ég að kveikja mér í vindlingi og notaði til þess eldspýtu úr nýkeyptum eldspýtnastokk. Ekki fór betur en svo þegar ég setti brunnu eldspýtuna aftur í stokkinn að hann fuðraði upp með slíkum látum og neistaflugi að ég kastaði honum frá mér til að forðast þriðja stigs brunasár. Tónlistarmennirnir hrukku við og stöðvuðu samstundis spilamennskuna. Þá gall í Guðmundi Steingríms: "Ert þú ný byrjaður að reykja vinur?"

Þetta var hræðileg upplifun sem ég gleymi aldrei. Mér fannst alla tónleikana ég heyra fussið og sveiið fyrir aftan mig: "Hvað eru þessir unglingar að gera hérna?".

Guðmundur hefur verið að í áratugi og er enn að, nú að nálgast áttrætt.