Að kveðja hús

Góður bloggvinur minn og nú nágranni, í stuttan tíma reyndar, skrifaði nýlega færslu sem hann kallaði einmitt því nafni sem ég kýs að kalla mína að þessu sinni. Nú styttist nefnilega í að ég og mín fjölskylda standi í sömu sporum. Kveðjustundin átti að vera um síðustu helgi en veikindi settu strik í reikninginn og verða þau því fyrir vikið um þá næstu.

Það er sannarlega erfitt að kveðja hús, svo ekki sé nú talað um þegar sál og líkami hafa verið lögð í að gera það upp nánast frá grunni. Nagla fyrir nagla og skrúfu fyrir skrúfu. Það er líka erfitt að kveðja fallegan stað sem hefur um árabil verið manni kær en slíkar tifinningar verða aldrei frá manni teknar og staðurinn fer ekki neitt.

Það er líka spennandi og notaleg tilfinning að flytja í nýtt og glæsilegt hús sem að maður hefur tekið þátt í að reisa og fengið að sníða að nokkru leiti eftir sínu höfði. Ekki spillir fyrir að hafa fundið frá fyrstu tíð fyrir þeirri alúð sem húsasmíðameistarinn og allir hans menn hafa lagt í verkið frá fyrsta degi. Í slíku húsi getur aldrei verið annað en góður andi, enda er fjölskyldan spennt að flytja í Leirvogstungu 2. Það er líka gott að vita af vináttu föður míns heitins og afa við ábúendur í Leirvogstungu um áratuga skeið. Eftir því hefur verið tekið hversu vel er að öllu staðið við byggingu hins nýja hverfis í Leirvogstungu.

Heimasætan á  bænum, Birna Karls er orðin verulega spennt og þær mæðgur keppast við að setja í kassa og þrífa, enda báðar miklar húsmæður. Reyndar er Birna mín afskaplega upptekin af því þessa dagana að æfa ballettsporin sín fyrir sýninguna í Borgarleikhúsinu en hún er nú að ljúka sínu þriðja ári í ballettnámi hjá Brynju í Ballettskóla Eddu Scheving.

Hér má sjá myndir af Álafossvegi 18, Leirvogstungu og Birnu Karls að baka, í síðasta skiptið á Álafossvegi.