Dattífoss

Ég var á ferðalagi í lok sumars fyrir norðan og að mér kom túristi sem sagði við mig á eitthvað hálf bjöguðu tungumáli. "Sorry mæ frend dattífoss" Ég sagði um hæl, datt í foss. Já sagði þá túristinn. Hvar sagði ég á ensku. Sorrý sagði þá túristinn. Datt hann í foss sagði ég á ensku. Nei sagði túristinn og bætti við dattífoss. Þú meinar fall foss sagði ég. Nei dattífoss sagði túristinn. Við félagarnir leystum málið á endanum.

Þá fór ég að hágráta

Árið 2003 fórum við hjónin ásamt Óla okkar á tónleika með Paul Mc Cartney til Köpen. Ég forfallinn Bítlaaðdáandi vissi að það yrði mér ákveðin þolraun að sjá meistarann og undirbjó konuna mína fyrir það að ég myndi jafnvel eiga erfitt á tónleikunum. Ég sagði henni að ég hefði mestar áhyggjur af því að ég myndi missa það í The long and Winding road.

Í stuttu máli þá var þetta þannig að tónleikarnir byrjuðu á einhverju japönsku blöðru atriði, svo kom þögn og öll ljós slökknuðu. Á myndbandinu sjáið þið svo hvernig tónleikarnir byrjuðu. Meistarinn byrtist fyrir aftan þetta risastóra tjald með gamla Bítlabassann og skömmu síðar var tjaldið dregið upp og hann söng, you say good bye and i say hello.

Ég gersamlega féll í stafi og upplifði eitthvað sem var mér algerlega yfirþirmandi. Ég fór að hágráta og horfði bara á gólfið og skammaðist mín óskaplega fyrir þennan aumingjaleik. Þegar við keyptum svo DVD diskinn af þessari tónleikaferð og sáum hann, þá létti mér stórkostlega, ég var ekki einn um gráturinn. Öðru nær.