Hratt og öruggt

Árin líða hratt og hraðar eftir því sem við eldumst. Góður bloggvinur minn, Ingvar Valgeirsson tónlistarmaður, hefur ekki farið leynt með áðdáun sína á kanadísku Toronto-hljómsveitinni Rush.

Þessi hljómsveit var í miklu uppáhaldi hjá mér fyrir tæpum 30 árum. Já, 30 árum. Plata þeirra Permanent Waves (vonandi skrifa ég þetta rétt) kom út að ég held í kringum 1980 og olli straumhvörfum hjá mér.

Svakalegir hljóðfæraleikarar og trommarinn Neil Peart á einhverri annarri plánetu í trommuleik, enda hafa fáir trommuleikarar fengið viðlíka viðurkenningar og hann í gegnum árin og hann verður bara betri og betri með árunum. Í framhaldinu keypti ég hverja vínylplötuna á fætur annari sem kom út með þeim félögum.

Svo kom sá tími að ég fjarlægðist þá kappa og tók hlé á því að hlusta á þá. En Ingvar minn,  þú hefur kveikt hjá mér gamlan áhuga og ég vil þakka þér fyrir það. Handleggir mínir voru undirlagðir gæsahúð þegar ég rifjaði upp gömul kynni við Rusharana nú á dögunum.

Að því tilefni set ég hér inn að gamni myndband frá félögunum viðfeldnu og jarðbundnu í Rush sem virðast láta fátt raska sinni ró í listinni og eru ekkert áfjáðir í að vera á forsíðu Séð og heyrt.

Góða skemmtun kæru vinir.

Meistarabragur alla leið!!!

Ég held að hann hafi ekki notið sannmælis. Ég held líka að hann hafi goldið þess að vera í skugganum á samferðamönnum sínum sem áttu meira upp á pallborðið á þeim tíma.

Það er nú  partur af þessum bransa.  Það er ekki það að þeir voru líka flottir söngvarar en mikið svakalega var David Byron góður söngvari.

Hann var sannkallaður meistari.  

Hann eins og félagi hans Gary Thain bassaleikari í Uriah Heep dó langt fyrir aldur fram.

Sennilega hafa þeir farið full geyst í lífið.   

Hér kemur eitt meistaraverkið sem ber söngvaranum og hljómsveitinni gott vitni.