Kvæði um hund

Það var eitt sinn hundur, horaður, ljótur

og húsbóndalaus að flækjast í borginni,

svo aumur og vesæll og enginn, sem þekkt’ hann,

og ekkert, sem veitt’ honum huggun í sorginni.

Svo dó hann úr sulti seinni part vetrar,

það var sjálfsagt réttmætt og skynsamlegt af ’honum,

fyrst heimurinn smáð’ hann. - Og hafandi glatað

þeim húsbónda, sem að forsjónin gaf ’honum.

Sú þraut var að sjálfsögðu þung fyrir hundinn,

en þetta var sjálfskaparvíti hjá ’honum,

er hann ákvað einn laugardag síðla sumars

að svíkja sinn herra og strjúka frá ’honum.

Ég ætl’ ekki að dæma né áfellast hundinn,

þeir eru svo margir, sem ginu við flugunni,

og lögðust í flæking og hæddu sinn herra,

uns heimurinn lokaði síðustu smugunni.

 

Steinn Steinarr.