Til hamingju stóri brósi

Stóri brósi minn hann Björgvin var að ljúka smíði á sínu 29. pípuorgeli. Það nýjasta og það þriðja stærta til þessa var vígt í Gindavíkurkirkju í dag.

Til hamingju brósi minn og Grindavíkurkirkja með nýja hljóðfæri.

Nýtt kirkjuorgel vígt í Grindavík

Dattífoss

Ég var á ferðalagi í lok sumars fyrir norðan og að mér kom túristi sem sagði við mig á eitthvað hálf bjöguðu tungumáli. "Sorry mæ frend dattífoss" Ég sagði um hæl, datt í foss. Já sagði þá túristinn. Hvar sagði ég á ensku. Sorrý sagði þá túristinn. Datt hann í foss sagði ég á ensku. Nei sagði túristinn og bætti við dattífoss. Þú meinar fall foss sagði ég. Nei dattífoss sagði túristinn. Við félagarnir leystum málið á endanum.

Þá fór ég að hágráta

Árið 2003 fórum við hjónin ásamt Óla okkar á tónleika með Paul Mc Cartney til Köpen. Ég forfallinn Bítlaaðdáandi vissi að það yrði mér ákveðin þolraun að sjá meistarann og undirbjó konuna mína fyrir það að ég myndi jafnvel eiga erfitt á tónleikunum. Ég sagði henni að ég hefði mestar áhyggjur af því að ég myndi missa það í The long and Winding road.

Í stuttu máli þá var þetta þannig að tónleikarnir byrjuðu á einhverju japönsku blöðru atriði, svo kom þögn og öll ljós slökknuðu. Á myndbandinu sjáið þið svo hvernig tónleikarnir byrjuðu. Meistarinn byrtist fyrir aftan þetta risastóra tjald með gamla Bítlabassann og skömmu síðar var tjaldið dregið upp og hann söng, you say good bye and i say hello.

Ég gersamlega féll í stafi og upplifði eitthvað sem var mér algerlega yfirþirmandi. Ég fór að hágráta og horfði bara á gólfið og skammaðist mín óskaplega fyrir þennan aumingjaleik. Þegar við keyptum svo DVD diskinn af þessari tónleikaferð og sáum hann, þá létti mér stórkostlega, ég var ekki einn um gráturinn. Öðru nær.

Bloggleikurinn sem er að gera allt vitlaust

Fyrir hálfum mánuði lét ég mér detta í hug að fara í smá leik við bloggvini mína og aðra gesti. Í stuttu máli þá er það nú þannig að þessi leikur hefur farið sem eldur í synu í bloggheimum.  Já eins og ég hef margoft sagt þá eru bloggarar skemmtilegt fólk.

Vinkona mín Anna Kristjáns virðist af öllum ólöstuðum nánast ósigrandi í þessum leik og hefur tekið við keflinu oftar en nokkur annar en hún er ekki ósigrandi, það sanna dæmin.

Þá er komið að því.

Ég hugsa mér mann!!!

Bannað að reykja undir stýri

Sennilega lýður ekki að löngu þar til reykingar verða bannaðar undir stýri. Nýjustu fregnir herma að bretar hyggist ríða á vaðið. Ég man þá tíð að börn sátu óbundinn í aftursætinu, eða stóðu á milli framsætanna í reykjamekki. Það þótti nú ekki tiltökumál í þá daga. Jafnaldri minn og góður vinur frá því í gamladaga þurfti meira að segja stundum að troða í pípuna fyrir pabba sinn í lengri ferðum.

Erum við ekki stundum á réttri leið?

 

Hversu tapsár getur maður verið?

Í lífinu öllu eru sigrar og ósigrar. Það er auðvitað miklu leiðinlegra að tapa en stundum er það svo að á ósigrunum lærir maður jafnvel meira. Allir bestu íþróttamenn heims segja að það sé ekki síður mikið atriði að kunna að taka ósigri en sigri.

Fátt höfðar meira til mín en að takast á við ögrandi verkefni og í stuttu máli hef ég verið heppinn í þeim verkefnum öllum. Undanfarið rúmt ár hefur pólitíkin átt hug minn allan og hefur það verið mér mjög lærdómsríkur skóli.

Það sem hefur samt komið mér mest á óvart í þeim skóla er hversu  margir eiga erfitt með að þola að tapa í þeirri baráttu. Þrátt fyrir að dómarinn sé fyrir löngu búinn að flauta einn af mörgum leikjum af með fullnaðar sigri, ganga kærurnar manna og fótboltabullna á milli og virðist sem nokkrar bullur séu þar jafnvel í innsta valdahring þeirra sem eiga hvað verst með að taka ósigrinum.

Sama hvað allar kærurnar kosta þá sem hafa engan áhuga á leiknum.  

Ustad Amir Khan Raga Malkauns

Mastero Shahnaz Solo Mahour

Bloggarar eru fólkið í landinu

Ég verð að viðurkenna að fátt hefur komið mér meira á óvart undanfarið en þær fjölmörgu athugasemdir sem ég fæ vegna áhuga míns á blogginu. Svo virðist sem fjölda fólks finnist bloggið ekki samboðið sinni virðingu.

Ósjaldan hef ég verið spurður að því hvort mér finnist þetta merkilegt eða skemmtilegt og þess virði að taka þátt í. Merkilega oft er þetta fólk sem vill, svona út á við vera "alþýðufólk" sem spyr mig þessara spurninga. Getur verið að það hafi ekki kjark til þess að vera á meðal okkar "almúgans" en vilji svona út á við láta sem það sé þess samboðið að vera á meðal okkar, svona öðru hvoru að minsta kosti?

Það sem mesta athygli mína vekur er að flest þetta fólk virðist vita um allt sem er að gerast á blogginu. Hvernig stendur á því??? Í mínum huga er bloggið samfélagið okkar, samfélag okkar íslendinga, samfélag í meiri nærmynd en við höfum átt að venjast í svo mörg ár.

Bloggið er að mínu mati eitt það besta sem komið hefur, fyrir íslenska menningu, tungu og samfélag í áratugi.

Það er erfitt að gera einfalda hluti vel

Bítillinn Paul Mc Cartney sagði einu sinni að það væri erfiðara að semja einfalt og gott lag en flókið.

Ég má til að skella inn einu slíku frá einum af mínum uppáhalds hljómsveitum. Þetta er eitt dæmi um það sem bítillinn sagði, algjört meistaraverk í einfaldleika sínum. Eruð þið ekki sammála?