Viðurstyggð

Lesningin í DV um fólkið sem gerði sér að leik að aka trekk í trekk yfir kríur og ósjáfbjarga unga þeirra á dögunum fyllti mig óhug.

Það skemmti sér m.a. við að binda fuglana við stuðara bílanna og aka með fuglana í eftirdragi. Að því loknu var ekið yfir þá. Hvað er að??? 

Menn sem meiða dýr og kvelja þurfa á svo mikilli hjálp að halda. 

Mannfólkið getur lært svo mikið af dýrunum.

Þetta ljóð hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá mér. Sörli átti hug minn allan, traustið, tryggðin og dugnaðurinn.

Grímur Thomsen

Skúlaskeið

Þeir eltu hann á átta hófahreinum
og aðra tvenna höfðu þeir til reiðar
en Skúli gamli sat á Sörla einum
svo að heldur þótti gott til veiðar.

Meðan allar voru götur greiðar
gekk ei sundur með þeim og ei saman,
en er tóku holtin við og heiðar
heldur fór að kárna reiðargaman.

Henti Sörli sig á harða stökki,
hvergi sinnti hann gjótum, hvergi grjóti,
óð svo fram í þykkum moldarmekki,
mylsnu hrauns og dökku sandaróti.

Þynnast bráðum gerði fjandaflokkur,
fimm á Tröllahálsi klárar sprungu,
og í Víðikerum var ei nokkur
vel fær nema Jarpar Sveins í Tungu.

Ei var áð og ekkert strá þeir fengu,
orðnir svangir jóar voru og mjóir,
en - þótt miðlað væri mörum engu,
móðurinn þó og kraftar voru nógir.

Leiddist Skúla, leikinn vildi hann skakka,
ljóð við Ok úr söðli fastar gyrti.
Strauk hann Sörla um brjóst og stinnan makka,
sté á bak og svo á klárinn yrti:

?Sörli minn! Þig hef ég ungan alið
og aldrei valið nema besta fóður.
Nú er líf mitt þínum fótum falið,
forðaðu mér nú undan, klárinn góður.?

Það var eins og blessuð skepnan skildi
Skúla bæn því háls og eyru hann reisti,
frýsaði hart - og þar með gammurinn gildi
glennti sig og fram á hraunið þeysti.

Á kostum Sörli fór í fyrsta sinni,
furðar dverga hve í klungrum syngur.
Aldrei hefur enn í manna minni
meira riðið nokkur Íslendingur.

Tíðara Sörli en sendlingur á leiru
sinastælta bar í gljúfrum leggi,
glumruðu Skúla skeifurnar um eyrum,
skóf af klettunum í hófahreggi.

Rann hann yfir urðir eins og örin
eða skjótur hvirfilbylur þjóti.
Ennþá sjást í hellum hófaförin,
harðir fætur ruddu braut í grjóti.

Örðug fór að verða eftirreiðin,
allir hinir brátt úr sögu detta.
En ekki urðu fleiri Skúla skeiðin,
skeið hans fyrsta og síðasta var þetta.

Hann forðaði Skúla undan fári þungu,
fjöri sjálfs sín hlífði klárinn miður -
og svo með blóðga leggi, brostin lungu
á bökkum Hvítár féll hann dauður niður.

Sörli er heygður Húsafells í túni,
hneggjar þar við stall með öllum tygjum,
krafsar hrauna salla blakkurinn brúni,
bíður eftir vegum fjalla nýjum.

Björn á hálum ís

Svo virðist sem reynslan kenni ekki gömlum hundum að sitja.

Trekk í trekk sýna dæmin okkur það. Hversu oft verðum við ekki vitni að einhverju sem er með slíkum ólíkindum að við vart trúum okkar augum og eyrum.

Um daginn varð ég endanlega kjaftstopp. Ég reyndi að halda ró minni og draga andann djúpt í það minnsta þrisvar en viti menn það dugði ekki til.

Myndin sem ég sá á Youtube af ísbirninum og ég skora á ykkur að skoða, var svakaleg.

Ágúst, gefum honum tækifæri!!!

Ég held að við megum ekki gefa upp alla von um hann.

Mörgum kann að finnast reynslan sína annað. Í mínum huga er að halda í vonina og trúa á að hið ómögulega gerist. Konan mín segir að hann sé alltaf kaldur. 

Auðvitað eru allar hrakspár því miður oft mótandi og gera því í raun ekkert annað en að valda áhyggjum.

Ágúst er í mínum huga hlýr þrátt fyrir að öðrum kunni að finnast annað.

Ég fíla ágúst. Það er minn mánuður enda á ég afmæli þá.

Honum fylgir rómantík. Ekki satt?!!!

Svandís blómstrar

Mikið er gaman að fylgjast með Svandísi og hennar fjölskyldu. Tryggðin og samheldnin er aðdáunarverð og allt gengur eins og í sögu.

Yfirbragð fjölskyldulífsins er eitthvað sem við öll megum taka okkur til fyrirmyndar. Ég og mín fjölskylda höfum farið undanfarnar helgar til að kanna hvernig vegnar hjá þeim skötuhjúum sem komu nú 15. árið í röð til Íslands til að efla stofn sinn.

Allt virðist ganga eins og í sögu hjá þeim hjónum og afkomendurnir blómstra sem aldrei fyrr.

Ég skora á alla að gera sér ferð á Seltjarnarnes að litlu tjörninni við golfvöllinn og kíkja á hjónin lukkulegu. Það er tilvalið að fá sér í leiðinni besta ísinn í bænum sem seldur er rétt hjá KR vellinum.

Bestu kveðjur frá Kalla Tomm.  

Hratt og öruggt

Árin líða hratt og hraðar eftir því sem við eldumst. Góður bloggvinur minn, Ingvar Valgeirsson tónlistarmaður, hefur ekki farið leynt með áðdáun sína á kanadísku Toronto-hljómsveitinni Rush.

Þessi hljómsveit var í miklu uppáhaldi hjá mér fyrir tæpum 30 árum. Já, 30 árum. Plata þeirra Permanent Waves (vonandi skrifa ég þetta rétt) kom út að ég held í kringum 1980 og olli straumhvörfum hjá mér.

Svakalegir hljóðfæraleikarar og trommarinn Neil Peart á einhverri annarri plánetu í trommuleik, enda hafa fáir trommuleikarar fengið viðlíka viðurkenningar og hann í gegnum árin og hann verður bara betri og betri með árunum. Í framhaldinu keypti ég hverja vínylplötuna á fætur annari sem kom út með þeim félögum.

Svo kom sá tími að ég fjarlægðist þá kappa og tók hlé á því að hlusta á þá. En Ingvar minn,  þú hefur kveikt hjá mér gamlan áhuga og ég vil þakka þér fyrir það. Handleggir mínir voru undirlagðir gæsahúð þegar ég rifjaði upp gömul kynni við Rusharana nú á dögunum.

Að því tilefni set ég hér inn að gamni myndband frá félögunum viðfeldnu og jarðbundnu í Rush sem virðast láta fátt raska sinni ró í listinni og eru ekkert áfjáðir í að vera á forsíðu Séð og heyrt.

Góða skemmtun kæru vinir.

Meistarabragur alla leið!!!

Ég held að hann hafi ekki notið sannmælis. Ég held líka að hann hafi goldið þess að vera í skugganum á samferðamönnum sínum sem áttu meira upp á pallborðið á þeim tíma.

Það er nú  partur af þessum bransa.  Það er ekki það að þeir voru líka flottir söngvarar en mikið svakalega var David Byron góður söngvari.

Hann var sannkallaður meistari.  

Hann eins og félagi hans Gary Thain bassaleikari í Uriah Heep dó langt fyrir aldur fram.

Sennilega hafa þeir farið full geyst í lífið.   

Hér kemur eitt meistaraverkið sem ber söngvaranum og hljómsveitinni gott vitni. 

 

Ætlað að lifa

Þær gerast nú vart meiri og skuggalegri hremmingarnar en sjá má á myndbandinu hér að neðan.

Það er nokkuð ljóst að sumum er hreinlega ætlað að lifa. Góðir ættingjar og vinir reyndust með sanni vel í þessu tilfelli og voru þeir greinilega tilbúnir að fórna sínu lífi til að koma þeim litla til hjálpar.

Það er góður boðskapur í þessu myndbandi þrátt fyrir hörmungarnar sem á dynja.  

Allt er gott sem endar vel.

 

Tók sjensinn á sprellanum

Allflestir tónlistarmenn hafa frá skemmtilegum sögum að segja.

Ferðalög um landið okkar þvert og endilangt, allan ársins hring, á öllum tímum sólarhringsins og tónleikahald á ólíklegustu stöðum hafa oft orðið að ævintýrum og uppákomum sem seint gleymast.

Ég hef allnokkru sinnum verið beðinn um að segja frá þeim ævintýrum sem við Gildrufélagar lentum í á löngum ferli okkar og skorast ég ekki undan því, svona öðru hvoru að minnsta kosti.

Eflaust kann einhverjum að þykja sögurnar ekki sæmandi en það verður þá bara að hafa það. Ég ætla nú samt að fara varlega í sakirnar. 

Nú koma tvær.

Einu sinni vorum við félagarnir að spila á hörku balli um verslunarmannahelgi og eins og gengur og gerist vill oft teygjast úr slíkum böllum.

Að  balli loknu fórum við félagarnir upp á herbergi og fengum okkur smá hressingu fyrir svefninn. Við vorum á hótelherbergi sem var ekki með sturtu heldur var hún í hinum enda gangsins. Það var töluverður spölur út ganginn til að komast í þá aðstöðu.

Einn okkar sagðist endilega vilja komast í sturtu fyrir svefninn og við sögðum honum endilega að gera það, enda sveittur og ómögulegur að loknu góðu balli. Hann sagðist ekki vera með handklæði og bað okkur um að lána sér eitt slíkt þar sem hann stóð orðið hálfnakinn fyrir framan okkur á hótelherberginu. Við sögðum við félagann að fara bara úr hverri spjör og spretta bara úr spori út ganginn, það væri allt seif á þessum tíma sólarhrings.

Hann lét til leiðast og spretti úr spori með sprellann dinglandi í allar áttir. Þegar vinurinn var kominn rúmlega hálfa leið kom miðaldra kona úr einu herbergjanna og stóðu þau saman frosin í dágóða stund. Viti menn haldið þið ekki að frúin hafi tekið upp á því að öskra á ganginum eins og ljón. Í kjölfarið opnuðust einar og einar dyr með reglulegu millibili á meðan okkar maður kom sér til baka.

Hann sleppti sturtunni þennan morguninn og lét lítið fyrir sér fara morguninn eftir.

Hin sagan gerðist fyrir vestan.

Okkur félögunum var boðið að fara í skoðunarferð að gömlum skreiðarhjalli undir leiðsögn heimamanns og mikils sérfræðings í harðfisksverkun. Þegar við renndum í hlað og stóðum fyrir utan hjallinn kom rúta full af bandarískum ofurkurteisum túristum. Sennilega eldri borgarar.

Við félagarnir ákváðum að gera smá tilraun með það hvort okkur tækist að láta hvern einasta túrista þurrka af skónum áður en hann færi í skreiðarhjallinn sem að sjálfsögðu var bara með malargólfi.

Það varð úr að hljóðmaðurinn fékk það verkefni að fara fyrstur í röðina og hann átti að ofurþurrka þannig af skónum að það færi ekki fram hjá nokkrum manni. Hann klikkaði ekki á því og gerði það þannig að mikill sómi var af. Þarna átti enginn að fara inn á skítugum skónum. 

Það var eins og við manninn mælt, hver einasti túristi stóð á mölinni fyrir framan hjallinn og þurrkaði nánast sólann undan skónum.

Aumingja leiðsögumaðurinn reyndi ítrekað að fá fólkið til að átta sig á því að þess væri ekki þörf án nokkurs árangurs.

Nóg að sinni.

Kær kveðja frá Kalla Tomm. 

Aðeins meira af bassanum

Hér fyrir neðan skrifaði ég smá færslu um bassagítarinn og áhuga minn á honum. Ég þakka þeim sem tóku þátt í pælingunum kærlega fyrir.

Eins og ég kom að í athugasemd undir færslunni sá ég fyrir nokkru síðan þátt um bandaríska bassaleikarann Carole Kaye sem bæði hafði á mig mikil áhrif og ég hafði óskaplega gaman af.

Gamla kellan, sem er komin á áttræðisaldur, hefur verið að í c.a 60 ár og er enn að. Ekkert lát virðist á vinsældum hennar í stúdíóvinnu. Hún er magnaður bassaleikari og hefur samið margar afgerandi bassalínur sem þykja hrein meistaraverk. Ég hygg að margur verði hissa sem á eftir að komast að því hvað sú gamla hefur gert. Afgerandi stíll hennar hefur lyft mörgum góðum lögum í hæstu hæðir.

Eins og ég sagði í einni athugasemd minni hér að neðan þá sagði ég einu sinni við konuna mína að það væri með ólíkindum hvað konum gengi illa að ná tökum á bassa og trommum. Ég vissi ekki hvert konan mín ætlaði að fara, hún spurði mig hvort ég væri endanlega genginn af göflunum í karlrembunni. Viku síðar var sýndur þáttur á Rúv um Carole Kaye og ég þurfti að éta allt sem ég hafði sagt við konuna mína þveröfugt ofan í mig.

Þvílíkur bassasnillingur sem þessi kona er, stíllinn, bítið, sveiflan, allir frasarnir hennar, þetta var ótrúlegt.

Nú nýlega voru félagarnir í Uriah Heep ásamt Deep Purple með tónleika hér á landi. Ég og við félagarnir í Gildrunni vorum þess heiðurs aðnjótandi að fá að hita upp fyrir Uriah Heep þegar þeir komu til landsins árið 1988. Það var mögnuð lífsreynsla að hitta gömlu átrúnaðargoðin og fá að spila með þeim, nokkuð sem við eigum aldrei eftir að gleyma.

Einn af mínum uppáhalds bassaleikurum fyrr og síðar er Gary Thain bassaleikari Uriah Heep. Hann var ótrúlega litríkur og afgerandi bassaleikari. Hann litaði lög hljómsveitarinnar með snilli sinni og kunnáttu á hljóðfærið á afgerandi hátt. Mér er minnisstætt þegar félagi minn og vinur Jóhann Ásmundsson bassaleikari í Mezzoforte sagði eitt sinn við mig að Gary Thain hefði verið stórkostlegur bassaleikari og einn af hans uppáhalds rokkbassaleikurum. Þegar slíkir snillingar eru manni sammála er maður ekki lengur í vafa.

Gary Thain hefur sennilega á sínum stutta ferli haft mikil áhrif og jafnvel meiri en margan grunar. Hann dó langt fyrir aldur fram. Til að mynda er Trevor Bolder núverandi bassaleikari Uriah Heep og fyrrum bassaleikari hjá David Bowie greinilega undir áhrifum frá honum.

Einu sinni sagði við mig kona: „Sjáðu hvað bassaleikarinn er sexý!“. „Hvað meinar þú?“ spurði ég. „Sérðu ekki hvernig hann handleikur hljóðfærið?“ svaraði hún.

Ég fattaði nokkrum dögum seinna hvað hún átti við. Áreynslulaust og fumlaust handbragðið upp og niður á hálsi hljóðfærisins höfðaði til hennar. 

Já, það er gaman að spá í tónlist og góður bassaleikur er unaðslegur. Ég hef verið svo heppinn að fá að starfa með nokkrum slíkum.

Ótrúlegt en satt!!!

Fyrir all nokkrum árum síðan þegar ég var duglegur að stunda Varmárlaug, var þar tíður gestur sem er mér eftirminnilegur, við tókum oft spjall saman á sundlaugarbakkanum.

 

Einu sinni sem oftar sagði hann mér sögu og ein þeirra var nokkurn vegin svona.

 

„Dóttir mín var að kaupa sér bíl“ sagði hann. „Já“ sagði ég.  

„Hún keypti sér W Golf árgerð 1989“ sagði hann.„Já“ sagði ég. 

„Nei, hann var sennilega árgerð 1988“ sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Nei, þegar betur er að gáð var hann sennilega 1990“ sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Hann var ljósgrænn“ sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Margir vilja meina að hann sé bara grænn“ sagði hann. „Já“ sagði ég. 

Þá sagði hann: „Ég vil meina að hann sé meira mosagrænn“ „Já“ sagði ég.

„Hann er ekinn 35.000 km.” sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Nei, hann er ekinn 37.000 km þegar betur er að gáð“ sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Gamla Toyotan mín var ekinn 120.000 km þegar ég seldi hana“ sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Nei, hún var sennilega nær því að vera ekinn 125.000 km“ sagði hann. „Já“ sagði ég.

„Jæja nú er klukkan að verða fimm, þannig að það er best að koma sér upp úr sagði hann.“ „Já“ sagði ég.

Þá sagði hann, „nei, látum djöfulinn dingla til fimm mínútur yfir fimm sagði hann“.

Þá hugsaði ég með mér, fimm mínútur í viðbót, eða verða þær jafnvel sex?

 

Það skal tekið fram að á þessum tíma var Varmárlaugin ísköld vegna sundæfinga og langt stopp við bakkann var ekki gott.

Eftir að hafa hitt þennan ágæta mann í nokkur skipti í Varmárlaug passaði ég mig alltaf á því að vera í heita pottinum á meðan hann var að synda.

Þetta er sönn saga og allar hinar sögurnar frá honum voru líka svona nákvæmar. Ég gafst upp eftir nokkur skipti enda að því kominn að fá krampa af kulda á meðan ég beið eftir því hvort það var árgerð 1989 eða 1990 og svo framvegis og svo framvegis.