Trabant station

Minn fyrsti nýi bíll var Trabant station. Síðan er ég búinn að eiga marga bíla og nokkra nýja en aldrei hef ég verið jafn hamingjusamur eftir bílakaup eins og þegar ég fékk Trabbann minn. Þetta var árið 1984 og bílinn fékk ég að sjálfsögðu hjá Ingvari Helgasyni. Þegar ég náði í Trabbann stóð hann glansandi og glæsilegur og beið eftir mér. Það var búið að líma miða í afturgluggann sem á stóð Klúbburinn skynsemin ræður en það var félag sem starfrækt var af Tabant eigendum. Ég var leystur út með gjöfum og fékk meðal annars þennan fína álf sem ég er búinn að setja á myndasíðuna. Álfurinn hefur alla tíð síðan verið í miklu uppáhaldi hjá mér.

Það fyrsta sem ég gerði þegar ég kom heim á nýja bílnum var að taka öll hurðarspjöld úr honum og troða steinull allstaðar sem mögulegt var að koma henni fyrir. Þá skellti ég spjöldunum aftur á og kom græjum fyrir. Að þessu loknu voru mér allir vegir færir og Trabbinn minn sló ekki feilpúst þau rúmu tvö ár sem ég átti hann. Það eina sem ég þurfti að gera var að kaupa á hann ný þurrkublöð.

Það sem meira er að þegar ég seldi hann fékk ég staðfest að merkingin í afturglugganum voru orð að sönnu. Ég keypti nefnilega bílinn á 86.000.- og seldi hann eins og áður sagði rúmum tveimur árum síðar á kr. 75.000.- á borðið. Afföllin voru semsagt kr. 11.000.-

Heitir þetta ekki að láta skynsemina ráða?

Með kveðju Kalli Tomm.

Óttalegt raus er þetta

Í nýjasta tbl. Mosfellings, sem kemur út á morgun og hægt er að sjá á mosfellingur.is, er grein eftir Samfylkingarmanninn Árna Pál Árnason. Eina ferðina enn rausa Samfylkingarmenn um það að þeir séu höfuðmótvægið við Sjálfstæðisflokkinn, það vantar ekkert hjá Árna nema að segja að atkvæði greitt Vinstri grænum yrði dautt og ómerkt.

Þá herferð notaði Samfylkingin óspart fyrir sveitarstjórnakosningar sl. vor en annað kom á daginn, það vita allir. Eins og Össur Skarp, Bjarna Frammara Harðar, Björn Inga og Jón Baldvin svíður Árna tilvist VG í meirihluta bæjarstjórnar Mosfellsbæjar. Nú er spurning hvort Árni Páll geri ekki bara eins og Jón Baldvin, fari í fundarherferð um landið til að tala um VG í Mosó. Nei, annars ég ætla að gefa honum og félögum hans gott ráð: notið herferðina frekar í að tala um ykkar eigið ágæti, það er örugglega happadrýgra.

Með kærri kveðju úr Mosó. Kalli Tomm.

Vorhugur í Mosó

Nagladekkin hafa aldeilis komið að gagni í vetur. Hvað, voru þetta tveir dagar eða þrír? Ég er hræddur um að rykið hafi svifið hressilega og komið sér vel fyrir upp á húsþökum borgarbúa og nærsveitunga. Jafnvel má búast við að eitt og eitt rykkorn hafi læðst í lungun líka. Nú er bara að bretta upp ermarnar og byrja að malbika aftur. Silli á Brúarhóli þarf ekki að hafa áhyggjur af að vera svifryksskaðvaldur á gamla Massanum sínum (myndin var tekin á Skólabraut sumarið 2003). Af þessu tilefni ætla ég að setja inn gamalt og gott lag með hljómsveitinni Kansas, Dust in the wind.

Það er kominn vorhugur í okkur Mosfellinga, búið að opna sundlaugina í Lækjarhlíð, vatnsrennsli er með skárra móti, frostið farið úr nýja glæsilega gervigrasvellinum (spurning hvort að Framararnir taki ekki einn sýningarleik, Marteinn væri flottur sem fyrirliði). Álafosskvosin virðist ætla að koma sæmilega undan vetri og er hestaumferð talsvert að færast í aukana á staðnum. Bryndís hefur ekkert látið sjá sig í Kvosinni, kápan er en í hreinsun og Nonni hennar Bald er en að spá í Vinstri græna í Mosó og heldur nú orðið fyrirlestra um allt land flokknum til heiðurs. ZemZagt eins og þýskur vinur minn sagði allt í blóma.

Kær kveðja, Kalli Tomm.

Uriah Heep

Nú eru gömlu átrúnaðargoðin mín í Uriah Heep væntanleg til landsins öðru sinni. Fyrir 19 árum síðan, í apríl 1988, komu þessir höfðingjar til landsins og héldu tvenna tónleika. Þá urðum við, félagarnir í Gildrunni, þess heiðurs aðnjótandi að fá að hita upp fyrir þá.

Ég gleymi því aldrei þegar umboðsmaður hljómsveitarinnar hringdi heim til mín, en þá bjó ég í foreldrahúsum og fór þess á leit við mig að við Gildrufélagar myndum hita upp. Í fyrstu taldi ég að um símaat væri að ræða en trúði manninum í lokin enda talaði hann klárlega ensku að hætti innfæddra. Félagar mínir hlógu dátt þegar ég hringdi í þá og tjáði þeim tíðindin. Þeir sögðu: "Kalli, nú ert þú að láta hafa þig að fífli!!!". Annað kom sem betur fer á daginn og þetta varð staðreynd. Þetta var mikil upplifun fyrir okkur sveitarmennina úr Mosfellsbæ og við stóðum okkur bara mjög vel í upphituninni.

Seinna urðum við svo þess heiðurs aðnjótandi að hita upp fyrir Status Quo, Nasareth og Jethro tull. Engin íslensk hljómsveit hefur hitað upp fyrir eins margar hljómsveitir sem hafa heimsótt landið. Já, við vorum flottir á sínum tíma gömlu Gildrukarlarnir. Ég hef að þessu tilefni bætt við nokkrum lögum eftir gömlu snillingana í Uriah Heep hér í lagalistann til vinstri. Í myndasafninu má sjá mynd af okkur Gildrufélögum og Uriah Heep. Góða skemmtun.

Kær kveðja Kalli Tomm.

Glíman er flott

Glíman er mögnuð íþrótt og í raun ótrúlega flott þegar maður fer að spá í hana. Einu sinni fór ég á glímuæfingar í kjallaranum í Brúarlandi en þrátt fyrir fjöldann allan af efnilegum glímumönnum var aldrei stofnuð glímudeild hjá Aftureldingu, ekki frekar en hjá svo mörgum öðrum íþróttafélögum. Mikið væri gaman ef þessi þjóðaríþrótt fengi veglegri sess.

Grettisbeltið er merkasti og sögufrægasti gripur í gjörvallri íþróttasögu Íslands og einnig sá elsti. Hefur það verið farandgripur allt frá upphafi og vinnst aldrei til eignar. Sama ólin fylgir beltinu og var á því upphaflega. Grettisbeltið var smíðað í Reykjavík af Erlendi gullsmið Magnússyni. Það er úr silfri og er mynstur þess mjög skrautlegt. Að framan er á því kringlóttur skjöldur með andlitsmynd er á að tákna Gretti fornkappa Ásmundarson er var fangbragðakappi mikill eftir því sem saga hans segir. Umhverfis skjöldinn er letrað höfðaletri: "Glímuverðlaun Íslands, Grettir." (tilvitnun: Glímusamband Íslands)

Úr Mývatnssveitinni hafa margir fræknustu glímukappar landsins komið. Hver man ekki eftir tvíburabræðrunum Pétri og Inga Þór Yngvasonum frá Skútustöðum? Ingi Þór hlaut Grettisbeltið fjórum sinnum og Pétur fimm sinnum. Minn maður í glímunni var Eyþór Pétursson frá Baldursheimi, það er augljós ástæða fyrir því hjá mér. Ég var í sveit hjá honum í nokkur sumur, það var skemmtilegur tími. Eyþór var af mörgum talinn hafa óhemju fallegan líkamsburð í glímunni. Eyþór hlaut Grettisbeltið tvisvar sinnum. Nú er strákurinn hans, Pétur, búinn að slá pabba gamla út því hann varð Grettisbeltishafi í þríðja sinn nú á dögunum. Hvað ætli pabbi gamli segi við því?

Meðal fræknustu glímukappa á árum áður má nefna Sigurjón Pétursson frá Álafossi. Hann varð Grettisbeltishafi fjórum sinnum á árunum 1910-1913. Ömmubróðir Hjalta Úrsusar Árnasonar, Sigurður Greipsson frá Biskupstungum í Haukadal, hlaut beltið fimm sinnum á árunum 1922-1926 en enginn hefur en slegið Ármann J Lárusson út, hann hlaut Grettisbeltið hvorki meira né minna en fimmtán sinnum á árunum 1952-1967. Það er ótrúlegt afrek.

Kær kveðja Kalli Tomm.

Pétur og Svana unnu Íslandsglímuna

Til hamingju Hafnarfjörður

Þetta er allt á réttri leið.

Hafnfirðingar höfnuðu stækkun álversins

Komið þið sæl kæru vinir og félagar

Það er gaman að vera kominn í hópinn, ég vona að ég eigi eftir að standa mig vel og vera duglegur að skrifa. Ég vona einnig að ég eigi eftir að fá margar góðar heimsóknir til mín. Verið öll hjartanlega velkomin. Kalli Tomm.