Að kveðja hús

Góður bloggvinur minn og nú nágranni, í stuttan tíma reyndar, skrifaði nýlega færslu sem hann kallaði einmitt því nafni sem ég kýs að kalla mína að þessu sinni. Nú styttist nefnilega í að ég og mín fjölskylda standi í sömu sporum. Kveðjustundin átti að vera um síðustu helgi en veikindi settu strik í reikninginn og verða þau því fyrir vikið um þá næstu.

Það er sannarlega erfitt að kveðja hús, svo ekki sé nú talað um þegar sál og líkami hafa verið lögð í að gera það upp nánast frá grunni. Nagla fyrir nagla og skrúfu fyrir skrúfu. Það er líka erfitt að kveðja fallegan stað sem hefur um árabil verið manni kær en slíkar tifinningar verða aldrei frá manni teknar og staðurinn fer ekki neitt.

Það er líka spennandi og notaleg tilfinning að flytja í nýtt og glæsilegt hús sem að maður hefur tekið þátt í að reisa og fengið að sníða að nokkru leiti eftir sínu höfði. Ekki spillir fyrir að hafa fundið frá fyrstu tíð fyrir þeirri alúð sem húsasmíðameistarinn og allir hans menn hafa lagt í verkið frá fyrsta degi. Í slíku húsi getur aldrei verið annað en góður andi, enda er fjölskyldan spennt að flytja í Leirvogstungu 2. Það er líka gott að vita af vináttu föður míns heitins og afa við ábúendur í Leirvogstungu um áratuga skeið. Eftir því hefur verið tekið hversu vel er að öllu staðið við byggingu hins nýja hverfis í Leirvogstungu.

Heimasætan á  bænum, Birna Karls er orðin verulega spennt og þær mæðgur keppast við að setja í kassa og þrífa, enda báðar miklar húsmæður. Reyndar er Birna mín afskaplega upptekin af því þessa dagana að æfa ballettsporin sín fyrir sýninguna í Borgarleikhúsinu en hún er nú að ljúka sínu þriðja ári í ballettnámi hjá Brynju í Ballettskóla Eddu Scheving.

Hér má sjá myndir af Álafossvegi 18, Leirvogstungu og Birnu Karls að baka, í síðasta skiptið á Álafossvegi.

Mosfellsbær í verðlaunasæti

Í bæjarblaðinu Mosfellingi kemur fram í dag samkvæmt árlegri úttekt vikuritsins Vísbendingar að Mosfellsbær hefur nú skotist upp í þriðja sæti draumasveitafélaga.

Undir öruggri stjórn Vinstri grænna og Sjálfstæðismanna þar sem félagslegar áherslur, góð þjónusta, hóflegar skattlagningar, fagurt og umhverfisvænt samfélag er haft að leiðarljósi ganga hlutirnir vel.

Það er fallegt, gott og gaman að búa í Mosfellsbæ.

Fréttamatið er oft athyglisvert

Eins og ég bendi á í færslu hér fyrir neðan hefur nú verið undirritaður samningur um byggingu framhaldsskóla í Mosfellsbæ. Þetta eru mikil og stór gleðitíðindi fyrir okkur Mosfellinga. Mbl gerði þessu ágætis skil í gær. Í Fréttablaðinu og 24 stundum var frá þessu greint í smádálk á stærð við eldspýtnastokk og Rúv sá ekki ástæðu til að fjalla um málið.

Í Morgunblaðinu í dag er lögð  hálf síða undir umfjöllun um lagningu göngustígs í væntanlegu Helgafellshverfi. Gunnlaugur B Ólafsson og Sigrún Pálsdóttir hjá Varmársamtökunum gera stórkostlegar athugasemdir við væntanlegan göngustíg þar sem hann verður malbikaður, þau telja að hann eigi að vera stráður trjákurli eða malarstígur þar sem hann liggur á kafla nærri Varmánni. Undir þessa umræðu var lögð eins og áður segir hálf síða í Morgunblaðinu í dag. 

Lagning göngustíga með kurli eða möl í þéttbýli tíðkast ekki í dag árið 2008. Slíkir göngustígar eru ágætir upp í miðjum fjallshlíðum. Göngustígar í þéttbýli eru að sjálfsögðu gerðir með það í huga að gera öllum kleift jafnt, hjólandi, fótgangandi, fólki með barnavagna eða fólki í hjólastólum að ferðast um þá með góðu móti. Ein af náttúruperlum Reykjavíkur er laxveiðiá, meðfram henni eru t.d. malbikaðir göngustígar.

Auðvitað er tætingslegt um að litast á meðan framkvæmdir standa yfir en að sjálfsögðu verður allt lagt í sölurnar til að hafa lokafrágang á göngustígunum eins glæsilegan og kostur er. 

Já, fréttamatið er oft athyglisvert.

Eftir höfðinu dansa limirnir

Hinn bráðskemmtilegi og góðlegi ráðherra, Össur Skarphéðinsson hefur sætt talsverðri gagnrýni í dag vegna bloggfærslu sem hann setti inn hjá sér síðustu nótt. Össur er eins og margir aðrir ágætir bloggarar, næturbloggari. Ekki ætla ég að leggja mat mitt á hvort karlinn sötri á einhverju á meðan skrifin eiga sér stað eins og haldið hefur verið fram í fjölmiðlum, enda nokk sama um.

Vegna umræddrar bloggfærslu hefur hann verið gagnrýndur fyrir að hafa veist harkalega að borgarfulltrúanum Gísla Marteini Baldurssyni. Ég get tekið undir það að uppskrúfaður texti ráðherrans að þessu sinni og orðaflaumur í garð Gísla í bloggfærslunni var á köflum hálf ómögulegur og hjákátlegur. 

Nú velti ég því fyrir mér, þar sem ég hef fengið minn skammt frá ráðherranum á bloggsíðu hans og samflokks fólki hans,  hvort innan raða Samfylkingarinnar þyki það bara gott og flott að bitrir og hálf skúffaðir flokksmenn og pennar reyni að láta ljós sitt skína á aumkunnarverðan hátt gagnvart mönnum og málefnum. Pennar þar sem blekinu er leyft að flæða út án nokkurs tillits til hvort skrifað er um manneskjur eða máva á tjörninni í Reykjavík?

Bestu kveðjur frá Kalla Tomm úr Mosó. 

Mikill gleðidagur í Mosfellsbæ

Eins og fram hefur komið í fjölmiðlum, var í dag skrifað undir samning um byggingu framhaldsskóla í Mosfellsbæ. Þetta var mikill gleðidagur fyrir okkur Mosfellinga.

Á myndinni má sjá í aftari röð frá vinstri, Hafstein Pálsson, formann íþrótta- og tómstundarnefndar, Hönnu Bjartmars, bæjarfulltrúa Samfylkingar, Herdísi Sigurjónsdóttur, formann bæjarráðs og fræðslunefndar,  og Martein Magnússon bæjarfulltrúa Framsóknar. Í þeirri fremri, Harald Sverrisson bæjarstjóra, Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur menntamálaráðherra og Karl Tómasson forseta bæjarstjórnar.

Fatlaðir fá aldrei aðgang að Gullfossi

Stundum hreinlega missir maður málið af undrun. Ég var að lesa bloggfærslu varaformanns Varmársamtakanna þar sem hann gerir athugasemdir við væntanlega göngustíga í kringum hið nýja Helgafellshverfi. Nú er það ekki einungis tengibrautin, heldur einnig göngustígarnir. 

Í Helgafellshverfi er verið að að vinna að gatna- og göngustígagerð og að sjálfsögðu er gert ráð fyrir að allir eigi þess kost að njóta umhverfisins með góðu móti, bæði fólk sem getur gengið og er bundið hjólastól. Varaformaður Varmársamtakanna Gunnlaugur B Ólafsson gerir á heimasíðu sinni athugasemdir við að göngustígarnir verði malbikaðir, hann segir að eðlilegra og umhverfisvænna sé að hafa þá stráða trjákurli eða möl.

Við þessa færslu Gunnlaugs hafa komið athugasemdir og einni þeirra svaraði hann orðrétt " Helgi, þetta er góð athugasemd. Ég held að hún haldi samt ekki. Við myndum aldrei gera breiðan malbikaðan stíg meðfram Gullfossi til að tryggja aðgengi fatlaðra"

Nú spyr ég, á ekki umhverfið að vera fyrir alla? Hvað er það að vera umhverfisvænn?

Karl Tómasson.

Græna netið er ekki undir fölsku flaggi

Nýlega voru stofnuð samtök umhverfis- og náttúruverndarfólks sem kalla sig Græna netið. Á heimasíðu félagsins segir orðrétt: 

Nokkrir áhugamenn innan Samfylkingarinnar stofnuðu 13. október sl. nýtt félag umhverfis- og náttúruverndarfólks. Vinnuheiti félagsins er Græna netið - félag jafnaðarmanna um náttúruna, umhverfið og framtíðina.

Ég vil nota tækifærið og óska þessum nýju samtökum velfarnaðar.

Fyrir tæpum tveimur árum voru stofnuð umhverfissamtök í Mosfellsbæ sem kalla sig Varmársamtökin, allt frá upphafi lögðu þau þunga áherslu á að auglýsa sig sem þverpólitísk samtök.Undirrituðum var fljótlega ljóst að þar var flaggað undir fölsku flaggi og skrifaði um það nokkrar greinar. Endalokin á þeirri sögu þarf ekki að tíunda, öllum eru þau kunn.

Nú hafa verið stofnuð ný samtök og á þeim bænum er ekkert farið í grafgötur með tengsl við Samfylkinguna. Ritstjóri á heimasíðu nýju samtakanna er Sigrún Pálsdóttir, aðaltalsmaður og gjaldkeri Varmársamtakanna og fyrsti bloggvinurinn er Gunnlaugur B Ólafsson, varaformaður Varmársamtakanna. Eitt fyrsta verk nýju samtakanna er m.a. að heimsækja Álafosskvosina og ræða deiluna um tengibrautina sem var aðal baráttumál Varmársamtakanna. Einnig verða bæjarfulltrúar Samfylkingarinnar í Mosfellsbæ þau, Hanna Bjartmarz og Jónas Sigurðsson heimsótt.

Þarna er allt á yfirborðinu og innilegar hamingjuóskir með það.

Nákvæmni, einbeiting, yfirvegun. Snóker

Það er að mörgu leiti furðulegt að þessi frábæra íþrótt hafi ekki öðlast meiri vinsældir á Íslandi. Við sem getum ekki svo mánuðum skiptir gert nokkurn skapaðan hlut að viti utandyra í íþróttum sökum veðurs.

Snóker hefur í áratugi verið næst vinsælasta sjónvarpsefni Breta á eftir fótboltanum enda er það ekki furða, það er mikil skemmtun að horfa á snillinga spreyta sig við borðið. Okkar færasti spilari var í mörg ár Kristján Helgason og ég held eini Íslendingurinn sem hefur haft íþróttina að  atvinnu.  

Steve Davis er án vafa einn frægasti snóker spilari allra tíma. Hann heimsótti Ísland á sínum tíma og tók nokkra sýningarleiki þegar íþróttin var í hvað mestum blóma hér á landi. Steve Davis var og er sérlega viðfeldinn og skemmtilegur íþróttamaður. 

Á þessu myndbandi sem ég birti með þessari færslu náði hann hæsta skori sem hægt er að ná í íþróttinni og var þetta í fyrsta skipti sem það gerðist í sjónvarpi. Fyrir þá sem ekki þekkja til þá þarf að koma svörtu kúlunni í gat á eftir öllum rauðu til að það hafist og klára svo hina litina í réttri röð þar til borðið klárast. Fyrir það fást 147 stig og hærra er ekki hægt að komast í íþróttinni.

Endilega gefið ykkur 4 mín til að sjá þessa snilld.

 

Það eru tuttugu ár frá því ég fékk hringingu og ég hélt mig væri að dreyma

Rrrrrrrrrrriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnnnnnngggggggggggggggg. 

Ég svaraði í símann, Halló! Á línunni var maður sem sagði kurteislega á ensku "hi my name is Tony, and i am calling from Britain are you the drummer in Gildran"? Já sagði ég með semingi, eitthvað fannst mér þetta dularfullt. Þá sagði maðurinn á línunni "Have you heard about the band called Uriah Heep" Já svaraði ég og varð enn skeftískari. Þá sagði maðurinn "They are coming to Iceland in april, i was thinking if your band Gildran would like to warm up for them"

Þegar þarna var komið við sögu var ég farinn að trúa því að þarna væri verið að gera laglegt at í mér, samt heyrði ég að þetta var útlendur maður og símtalið frá útlöndum, það gerði það að verkum að ég kláraði samtalið án athugasemda. Í stuttu máli þá sagði ég já og trúði ekki að samtalinu loknu að þetta væri að gerast. Að samtalinu loknu hringdi ég um hæl í Þórhall bassaleikara og sagði honum tíðindin og ég gleymi aldrei þegar Þórhallur sagði við mig að þarna hafi nú greinilega einhver verið að gera at í mér enda var honum fullkunnugt um aðdáun mína á Uriah Heep.

Annað kom á daginn, Uriah Heep komu til Íslands og við hituðum upp fyrir þá á stórkostlegum og ógleymanlegum tónleikum. Það sem gerði þetta allt svo óraunverulegt og ótrúlegt fyrir mig var að Uriah Heep voru algjör átrúnaðargoð hjá mér og búnir að vera svo árum skipti þegar þetta allt saman gerðist. Herbergi mitt var betrekkað myndum að köppunum, ég átti allar plöturnar þeirra og á mínu fyrsta trommusetti var í mörg ár mynd af Lee Kerslake trommara Uriah Heep.

Eftir þetta ævintýri áttum við félagarnir í Gildrunni eftir að hita upp fyrir Status Qvo, Nasareth og Jetrhro Tull en engir af þeim köppum sem skipuðu þær hljómsveitir voru eins aðlaðandi og skemmtilegir og kapparnir í Uriah Heep. Síðan eru liðin tuttugu ár.

Á myndinni erum við Gildrufélagar ásamt Uriah Heep og lagið sem ég læt fylgja með er eitt af meistaraverkum kappanna. Mikið svakalega var David Byron stórkostlegur söngvari.

 

Kalli Tomm, leikurinn sem Moggabloggið elskar

Mér til mikillar ánægju og yfirmönnum Moggablogsins er leikurinn frískari en nokkru sinni fyrr. Ég vann keflið hjá Jóhönnu og hugsa mér mann.

Hver er maðurinn???