Farðu út í sal og finndu gítarleikara!  öskraði Geiri og rak mig í burtu eftir að upphafstónar bandsins, í beinni útsendingu  á Rás 2, hljómaði eins og að krakki hefði rænt Fendernum baksviðs. Sveitamaðurinn horfði út í sal þar sem troðfullur salurinn fyldist með útgáfutónleikum plötunnar ÚT. Hvernig í ósköpunum átti ég að þekkja gítarleikara í hópnum?  Hvernig hefði það litið út ef rótarinn ráfaði um salinn í leit að gítarleikara? Hvernig hefði það litið ú fyrri Sigurgeir? Mín eina vona var að Billi gæti hjálpað mér og ég sveif á hann þar sem hann stóð með hattinn sinn og beið eftir að bandið tæki vældarann. Það stóð ekki á því hjá Billa, að sjálfsögðu var hann til í að stilla helvíts gítarinn. Við skutluðum okkur á bakvið. Ég rétti Billa tækið sem Geiri hafði sagt með að nota til að stilla átti vona á að gítarinn hrykki í lag. Það var öðru nær, Billi vissi hreint ekkert hvernig átti að kveikja á þessu apparati og því síður hvernig átti að stilla gítar með því.

Ég rölti til Sigurgeirs og sagði honum að hann yrði bara að notast við eitthvað annað.